Hola todos!

Inmiddels hebben we alweer heel wat weken achter de rug. We verblijven nu in Copacabana (Bolivia aan het Titikaka meer, 3800m, het grootste hooggelegen meer ter wereld). Waar we genieten van een heerlijk hotel met een enorme kamer. Via Copacabana willen we de grens over naar Peru. Helaas is er op dit moment een staking van de mijnwerkers in Peru die de grenspost bezetten waardoor er niemand het land in of uit kan. Dus we zitten hier een beetje vast, helaas. Maar zoals het er nu uitziet is er toch een mogelijkheid om morgen Peru binnen te komen. Vandaag gaan we onze exit stempels halen bij de grenspost van Bolivia en als het mogelijk is ook onze entree stempels voor Peru om dan morgen met een boot naar Puno (Peru) te varen. Allemaal erg ingewikkeld en spannend. Gelukkig zijn er vandaag al 150 toeristen op deze manier Peru binnengekomen, dus we hebben er vertrouwen in dat het goed gaat.

Hierbij nog een korte update van de afgelopen weken. We zijn vanaf Bariloche naar Mendoza afgereisd. Mendoza is een grote studentenstad, maar is natuurlijk ook het hart van de Argentijnse wijnstreek. Echt iets voor mij (Bob) dus! We hebben hier met een groepje van vijf personen een fiets gehuurd om zo langs de meest bekende bodega´s te fietsen. Om 11:30 uur hadden we na 10 km gefietst te hebben onze eerste bodega bereikt en genoten we van de heerlijke wijn. Na de enige uitleg over hoe een wijn geproefd moest worden drukte de wijnkenner ons op het hart dat het belangrijk was de wijn weer uit te spugen aangezien we nog een aantal bodega's voor de boeg hadden. Niemand luisterde hier natuurlijk naar en na de tweede bodega begon het al een aardig gezellige bedoeling te worden. 16 Wijntjes later hadden we eigenlijk nog wel zin in een biertje en hebben we nog een afzakkertje genomen in de Beergarden.

De volgende ochtend met toch wel wat opstartproblemen vertrokken naar Salta. Hier hebben we een auto gehuurd voor vier dagen en hebben we de omgeving verkend. Erg leuk om met je eigen autootje rond te racen over voornamelijk onverharde wegen. Ik had echt een Dakar Rally gevoel. De omgeving van Salta is ook erg mooi, vooral de plaatjes Cafayate (waar ze een bodega hebben met de naam Nanni) en Tilcara.

Na Salta zijn we met de nachtbus vertrokken naar Tupiza (Zuid-Bolivia). Vanuit hier hebben we een tour geregeld naar de grootste zoutvlakte van de wereld (ligt dicht bij Uyuni). De tour bracht ons over bergpassen van meer dan 5000 meter, langs enorm mooie vergezichten, geisers, warmwater bronnen, zeldzame flamingo´s en enorm mooie laguna´s. Laguna Colorado was duidelijk het mooiste van allemaal. In de avond was het er stervend koud. Hierdoor waren we genoodzaakt om slechts na een paar kaartpotjes met onze mede reizigers, twee Nederlandse jongens uit Breda al naar bed te gaan. De Salar de Uyuni was echt ongelooflijk mooi. De zoutvlakte is 12000 vierkante km groot en is daarmee de grootste van de wereld. Na de nodige trucage foto´s op de zoutvlaktes zat onze trekking erop. We namen afscheid van onze vrienden die weer terug gingen naar Tupiza en wij vertrokken naar Potosi.

Potosi is de mijnstad van Bolivia en tevens de hoogste stad van de wereld (4070 m). Er werken gemiddeld zo´n 15.000 mensen in de mijn. Allemaal op zoek naar zilver. De werkomstandigheden komen echt uit het jaar 0. Hierdoor worden de mijnwerkers gemiddeld ook niet ouder dan 45 jaar. De meeste mijnwerkers werken al vanaf hun 13e jaar in de mijn. Wij zijn ook de mijn in geweest met een gids. Vooraf moesten we hiervoor wel de nodige kadootjes kopen om aan de mijnwerkers te geven. We kochten coca bladeren (nationaal product van Bolivia), frisdrank en dynamiet uit Amerika met ontsteker (alles bij elkaar nog geen 3 euro). In de mijn kreeg je pas een indruk onder welke omstandigheden deze mensen moeten werken. Ik vond het echt vreselijk, die nauwe gangen, die temperatuurverschillen en de enorme hoeveelheid stof die er overal hing. Na twee uur waren we dan ook erg blij dat we weer dag licht zagen.

De volgende dag zijn we naar Sucre afgereisd waar genoten hebben van een aantal dagen rust onder het genot van bitterballen en kroketten. Lachen om na zoveel tijd weer een Nederlandse hap naar binnen te werken. Vanuit Sucre zijn we naar La Paz vertrokken. Hier hebben we een mountainebike tocht geregeld. De beroemde Death Road van 64 km. Alleen maar downhill , van een hoogte van 4700 meter na een hoogte van 1000 meter. De weg is bijna volledig onverhard en heeft slechts enkele vangrails met aan één zijde een afgrond van meer dan 600 meter. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd.

De volgendebestemming was Rurrenabaque voor een beetje jungle en pampas time. Hier hebben we genoten van het warme weer en de enorm mooie natuur. De pampas tour was echt een toppertje vooral door de hoeveelheid biodiversiteit: krokodillen, kaaimannen, apen een enorme verscheidenheid aan vogels en pyranja's. Een absoluut hoogtepunt was het zwemmen met de roze zoetwater dolfijnen.

Hierna zijn we vertrokken naar Copacabana waar we nu dus nog steeds vast zitten. Nou, hopelijk morgen de grens over en dan houden we jullie weer op de hoogte!

Liefs, Bob en An