Laatste bericht vanuit Zuid-Amerika

Hallo allemaal,

De reis zit er helaas bijna op. Morgen vertrekken we naar Bonaire om nog even lekker te gaan genieten van een weekje strand, zee en duiken. Sinds ons laatste bericht zijn we over land van Costa Rica naar Panama gereisd om vervolgens vanuit Panama-City een vliegtuig te nemen naar Colombia. In Panama hebben we naast het oude centrum van Panama City en een vluchtige blik op het panama kanaal niet veel cultureels gedaan. Anne-Marij heeft daar vooral genoten van het enorme winkelcentrum dat vlak bij ons hotel lag. Dat was voor mij dus vooral winkeltje in winkeltje uit...

Vanuit Panama City vlogen we op Cartagena in Colombia. Deze stad staat bekend als de mooiste stad van Zuid-Amerika. De stad heeft nog zijn oude vestigingsmuren behouden en staat vol met mooie gebouwen uit de koloniale tijd. In de avond wordt er op straat salsa gedanst en rijden er koetsen rond voor toeristen (voornamelijk toeristen uit eigen land, aangezien de grote vakantie hier begonnen is). Wij hebben ook een dansje gewaagd in club Havanna. In het begin voelde ik me net een houten klaas. Maar na een aantal mojitos werden de heupjes wat losser en dansten we de sterren van de hemel... althans dat dachten we zelf, haha!

We hebben ook nog gedoken in Colombia, bij Islas de Rosario. Met de regels nam de duikschool het niet zo nauw. Er werd niet gevraagd naar je registratie en de duikleider lag eerder in het water dan wij! We moesten ook flink zwemmen om hem bij te houden, waardoor hij een aantal keren opzoek moest naar een van onze mededuikers. Maar goed, al met al waren het toch twee mooie duiken.

Vanuit Cartagena zijn we met de nachtbus (15 uur) naar San Gil gereden. Dit is de uitvalbasis voor een van de spectaculairste rivier voor raften namelijk de rio Suarez. De rivier heeft de zwaarste en moeilijkste versnellingen die je met een raft kan nemen. Dit wilden wij natuurlijk niet aan onze neus voorbij laten gaan. We hebben dan ook met Colombia Rafting deze rivier bedwongen. Aangezien we al wel wat gewend waren vanuit Chili (ook klasse 4 én 5!) moest deze rivier toch niet zoveel moeilijker zijn. Niets was minder waar, het water stond hoog, wat een spektakel en wat een adrenaline shot krijg je hiervan. Bij de eerste rapid klasse V ging het al meteen bijna mis. We knalden op een rots en de gids vloog dwars door lucht en zat opeens midden in de raft! Op dat moment waren we dus onze stuurmankwijt. Anne-Marij was ondertussen met haar neus op mijn helm geknald en had een bloedneus, tevens dacht ze dat haar neus gebroken was. Dat riep ze in ieder geval. Ik kon haar alleen niet meteen helpen want we zaten nog midden in de rapid. Vanaf dat moment was het zaak om de raft weer recht te krijgen en zo snel mogelijk naar de kant te komen. Ik heb nog nooit zo hard geroeid (en ook de rest van onze roeiers die ontzettend geschrokken waren). Aan de kant viel het gelukkig allemaal mee, een klein schrammetje en een bloedneus. Van alle commotie en inspanning en de bloedneus werd ik niet goed, waardoor ik bijna van mijn graatje ging. Lekker hoor zo´n dokter, ik kan niet eens tegen een beetje spanning en bloed zullen jullie nu wel denken. De rest van de rivier ging gelukkig een stuk beter, maar was zeker niet minder spectaculair. Gelukkig kon Anne-Marij er ook nog van genieten. In ieder geval was het raften niet aan haar neus voorbij gegaan.

Vanuit San Gil hebben we nog Villa de Leyba bezocht, een kleindorpje waar veel Colombiaanse toeristen het hectische Bogatá proberen te ontvluchten. Vanuit daar zijn we nog in Bogatá geweest waar we o.a. het goud museum hebben bezocht. Nu zitten we in Medellin. Een erg gezellige stad vol met barretjes uitgaansgelegenheden en grote shopping mals, dus ook hier weer winkeltje in winkeltje uit...

Over 10 dagen zijn we weer thuis. Echt een gek idee na zo'n lange tijd. Wij willen iedereen bedanken voor alle leuke reacties op onze site, daar hebben we steeds erg van genoten! Wij gaan nog even genieten van de mooie onderwaterwereld van Bonaire en we hopen jullie gauw weer te zien als we thuis zijn!

Liefs, Bob en Anne-Marij
 

Pura Vida in Costa Rica

Hola todos!

Waar waren we ook al weer gebleven? Oh ja, in Nicaragua. Vanuit Léon zijn we naar het strand gegaan. We spraken daar af met onze drie Noorse vrienden(waar we in Bolivia en Peru twee weken mee samen gereisd hebben). Zij vlogen vanaf Lima naar Panama City en gingen omhoog richting Mexico. Wij vlogen direct naar Honduras en zijn onderweg naar beneden. En in Las Penitas in Nicaraguahebben we afgesproken om elkaar weer te ontmoeten. ´s Ochtends samen lekker kayakkenen over het meeren s'avonds gezellig rum drinken uit Nicaragua. Een leuke avond dus!

Verder is de de zee bij Las Penitas erg ruw, je kunt er bijna niet zwemmen. Super hoge golven.

De dagen na het strand zijn we doorgereisd naar Granada, een leuk stadje en vanaf daar hebben we de boot gepakt naar Isla de Ometepe (eiland van twee pieken). Een mooi eiland bestaande uit twee vulkanen (Concepcion en Maderas) in het meer Nicaragua. De lava maakte van deze twee vulkanen één eiland (en de Concepcion is nog steeds actief, al was dat voor het laatst in 1957). Het eiland is het grootste zoetwatereiland ter wereld .We hebben hier een motor (125 cc) gehuurd en geprobeerd om over de vreselijk hobbelige weg te rijden. Grote delen waren onverhard en dus erg moeilijk om de balans te houden. De rit was niet echt makkelijk en daardoor best eng (vond ik, want ik zat achterop). Bij Ojo de Agua (Oog van water) hebben we een frisse duik genomen. Volgens de man van de kaartenverkoop werd je in dit water 10 jaar jonger. (Zien jullie het al op de foto's? ). ´s Middags hebben we nog brulapen gezien, op nog geen3 meter afstand!

We zijn inmiddels in Costa Rica waar de natuur de overhand heeft. Hier draait het allemaal om de flora en fauna. Ruim een kwart van het land staat onder natuurbescherming. Zo vind je er tropische regenwouden, nevelwouden én vulkanen. Met een auto (4WD) crossen we het hele land door. We zijn begonnen in Liberia en vanuit daar zijn we doorgereden naar La Fortuna. Hier staat de vulkaan Arenal in een prachtig groene omgeving die je vanuit het dorpje goed kunt bekijken. Ook zijn we de flora en fauna van de Hanging Bridges of Puentes Colantes gaan bekijken. Je kunt hoog boven de boomtoppen lopen via de hoge hangbruggen. Daar ook een slang in de boom zien zitten en een bluejeans frog (knalrood en fel blauw, slechts 2 ½ cm groot). Ook nog een aantal keren een kolibrie gezien (feitje: de kleinste soorten bewegen hun vleugels 50 x per sec). De omgeving is heel mooi en er is zoveel te zien!

In de middag en avondzijn we gaan relaxen in een Spa (Baldi Thermae) waar we hebben genoten van 25 (!!!) termaal baden aan de voet van de vulkaan. Een super de luxe omgeving met tropische planten, erg gaaf! Een aanrader!Vervolgens zijn we doorgereden naar Santa Elena/Monteverde. Onderweg nog een stop gemaakt bij vier grote watervallen. Een tourtje met een gids die ons twee keer een luiaard in de boom liet zien. Zelf waren we er zo aan voorbij gelopen en zelfs toen hij eréén zag, moesten wij nog 5 x kijken voordat we h'm zagen. Daarna volgde nog zwemmen in de waterval en gingen we terug te paard (wel in galop natuurlijk)!

Na het onverwachte tourtje gingen we verder op weg naar Santa Elena. We waren blij met onze 4WD, want die heb je in deze omgeving echt nodig. Wat een hobbelige wegen! Deze regio staat bekend om z'n nevelwoud dat bijna het hele jaar in mist gehuld is. We hebben hier een trekking van 5 kilometer gelopen. Erg mooi! We wilden er nog twee meer doen, maar toen begon het te regenen...helaas bleef deze tropische waterval aanhouden tot ver in de middag. De dag erna hebben we een canopy tour gedaan: een soort survivaltocht door de boomkronen. Je hangt aan een kabel en je zweeft als een Tarzannaar het volgende platform. Eén kabel was een kilometer lang én maar liefst 140 meter hoog. Dat was gaaf! Erg leuk om een keer te doen. Na de tour zijn we doorgereden naar het strand van Sámara. Dit ligt op het schiereiland Nicoya (de Indiaase naam betekent: Land met water aan beide zijden). Hier loopt de temperatuur alweer aardig op (in vergelijking met het nevelwoud, waar het 's avonds fris is) en heeft Bob zich laten verleiden om een surfplank te huren. Hier zijn de golven niet zo hoog als op het strand van Nicaragua, maar toch kost het enorm veel moeite op daadwerkelijk op de plank te (blijven) staan. Vandaag hopen we in de buurt van Montezuma (een ander strand op dit schiereiland) aan te komen.

Greeetz, Bob en Anne-Marij

Van Lima naar Léon (Nicaragua)

Hola allemaal,

Zoals jullie misschien wel gezien hebben zijn wij van Lima naar het eilandje Roatán, voor de kust van Honduras gevlogen. Hier hebben we genoten van het tropische eiland en natuurlijk van de super mooie onderwaterwereld. Met de oortjes van Anne-Marij ging het gelukkig allemaal goed waardoor we maar liefst 11 duiken (inclusief 1 nachtduik) hebben gemaakt. Eigenlijk wilden we het eiland niet meer verlaten, maar na 1 week zijn we toch teruggegaan naar het vaste land en hebben we een bezoek gebracht aan de Maya ruïnes van Copán (vlakbij de grens van Guatemala). Erg mooi en leuk om gezien te hebben. Daarna zijn we nog naar een vogelopvanghuis geweest (Macouw mountain bird park). Hier worden onder andere papagaaien en tucans opgevangen die niet meer terug kunnen naar de natuur.

Inmiddels zijn we doorgereisd naar Nicaragua, naar het leuke plaatsje Léon (20 km van het strand). Het voordeel van Midden-Amerika is dat de landen hier niet zo groot zijn en dat het reizen ons makkelijk afgaat. We willen dan ook nog doorreizen naar Costa-Rica en Panama om vervolgens de laatste weken door te brengen in het noorden van Colombia.

We hebben Peru natuurlijk niet verlaten voordat we Machu Picchu gezien hebben. We kozenvooreen trekking naar de oude Inka stad.Dit bracht ons tevens langs kleine stukjes van de oude Inka route. De Inka trail was niet meer mogelijk aangezien je dit maanden van tevoren moet reserveren. Deze trekking was echter ook ontzettend gaaf. De laatste dag moesten we om 03:30 uur opstaan om vervolgens een loodzware tocht naar de ingang van Machu Picchu te lopen. Alleen de eerste 300 bezoekers mogen namelijk op de Wayna Picchu en daar wilden wij graag bijhoren. Na 1 uur traplopen (en verzuurde spieren) hadden we onze toegangsstempel naar de Wayna Picchu bemachtigd. Om 10:00 uur wachtte ons nog een klim en vanuit daar konden we over Machu Picchu heen kijken, wat een geweldig bouwwerk! Echt ongelooflijk dat de Inka's dit vroeger hebben kunnen bouwen.

Nou, wij gaan weer verder met onze reis. Het is genieten hier!
Veel liefs van ons

Bienvenidos a Bolivia!

Hola todos!

Inmiddels hebben we alweer heel wat weken achter de rug. We verblijven nu in Copacabana (Bolivia aan het Titikaka meer, 3800m, het grootste hooggelegen meer ter wereld). Waar we genieten van een heerlijk hotel met een enorme kamer. Via Copacabana willen we de grens over naar Peru. Helaas is er op dit moment een staking van de mijnwerkers in Peru die de grenspost bezetten waardoor er niemand het land in of uit kan. Dus we zitten hier een beetje vast, helaas. Maar zoals het er nu uitziet is er toch een mogelijkheid om morgen Peru binnen te komen. Vandaag gaan we onze exit stempels halen bij de grenspost van Bolivia en als het mogelijk is ook onze entree stempels voor Peru om dan morgen met een boot naar Puno (Peru) te varen. Allemaal erg ingewikkeld en spannend. Gelukkig zijn er vandaag al 150 toeristen op deze manier Peru binnengekomen, dus we hebben er vertrouwen in dat het goed gaat.

Hierbij nog een korte update van de afgelopen weken. We zijn vanaf Bariloche naar Mendoza afgereisd. Mendoza is een grote studentenstad, maar is natuurlijk ook het hart van de Argentijnse wijnstreek. Echt iets voor mij (Bob) dus! We hebben hier met een groepje van vijf personen een fiets gehuurd om zo langs de meest bekende bodega´s te fietsen. Om 11:30 uur hadden we na 10 km gefietst te hebben onze eerste bodega bereikt en genoten we van de heerlijke wijn. Na de enige uitleg over hoe een wijn geproefd moest worden drukte de wijnkenner ons op het hart dat het belangrijk was de wijn weer uit te spugen aangezien we nog een aantal bodega's voor de boeg hadden. Niemand luisterde hier natuurlijk naar en na de tweede bodega begon het al een aardig gezellige bedoeling te worden. 16 Wijntjes later hadden we eigenlijk nog wel zin in een biertje en hebben we nog een afzakkertje genomen in de Beergarden.

De volgende ochtend met toch wel wat opstartproblemen vertrokken naar Salta. Hier hebben we een auto gehuurd voor vier dagen en hebben we de omgeving verkend. Erg leuk om met je eigen autootje rond te racen over voornamelijk onverharde wegen. Ik had echt een Dakar Rally gevoel. De omgeving van Salta is ook erg mooi, vooral de plaatjes Cafayate (waar ze een bodega hebben met de naam Nanni) en Tilcara.

Na Salta zijn we met de nachtbus vertrokken naar Tupiza (Zuid-Bolivia). Vanuit hier hebben we een tour geregeld naar de grootste zoutvlakte van de wereld (ligt dicht bij Uyuni). De tour bracht ons over bergpassen van meer dan 5000 meter, langs enorm mooie vergezichten, geisers, warmwater bronnen, zeldzame flamingo´s en enorm mooie laguna´s. Laguna Colorado was duidelijk het mooiste van allemaal. In de avond was het er stervend koud. Hierdoor waren we genoodzaakt om slechts na een paar kaartpotjes met onze mede reizigers, twee Nederlandse jongens uit Breda al naar bed te gaan. De Salar de Uyuni was echt ongelooflijk mooi. De zoutvlakte is 12000 vierkante km groot en is daarmee de grootste van de wereld. Na de nodige trucage foto´s op de zoutvlaktes zat onze trekking erop. We namen afscheid van onze vrienden die weer terug gingen naar Tupiza en wij vertrokken naar Potosi.

Potosi is de mijnstad van Bolivia en tevens de hoogste stad van de wereld (4070 m). Er werken gemiddeld zo´n 15.000 mensen in de mijn. Allemaal op zoek naar zilver. De werkomstandigheden komen echt uit het jaar 0. Hierdoor worden de mijnwerkers gemiddeld ook niet ouder dan 45 jaar. De meeste mijnwerkers werken al vanaf hun 13e jaar in de mijn. Wij zijn ook de mijn in geweest met een gids. Vooraf moesten we hiervoor wel de nodige kadootjes kopen om aan de mijnwerkers te geven. We kochten coca bladeren (nationaal product van Bolivia), frisdrank en dynamiet uit Amerika met ontsteker (alles bij elkaar nog geen 3 euro). In de mijn kreeg je pas een indruk onder welke omstandigheden deze mensen moeten werken. Ik vond het echt vreselijk, die nauwe gangen, die temperatuurverschillen en de enorme hoeveelheid stof die er overal hing. Na twee uur waren we dan ook erg blij dat we weer dag licht zagen.

De volgende dag zijn we naar Sucre afgereisd waar genoten hebben van een aantal dagen rust onder het genot van bitterballen en kroketten. Lachen om na zoveel tijd weer een Nederlandse hap naar binnen te werken. Vanuit Sucre zijn we naar La Paz vertrokken. Hier hebben we een mountainebike tocht geregeld. De beroemde Death Road van 64 km. Alleen maar downhill , van een hoogte van 4700 meter na een hoogte van 1000 meter. De weg is bijna volledig onverhard en heeft slechts enkele vangrails met aan één zijde een afgrond van meer dan 600 meter. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd.

De volgendebestemming was Rurrenabaque voor een beetje jungle en pampas time. Hier hebben we genoten van het warme weer en de enorm mooie natuur. De pampas tour was echt een toppertje vooral door de hoeveelheid biodiversiteit: krokodillen, kaaimannen, apen een enorme verscheidenheid aan vogels en pyranja's. Een absoluut hoogtepunt was het zwemmen met de roze zoetwater dolfijnen.

Hierna zijn we vertrokken naar Copacabana waar we nu dus nog steeds vast zitten. Nou, hopelijk morgen de grens over en dan houden we jullie weer op de hoogte!

Liefs, Bob en An

Raften in Futaleufú en paardrijden in Cochámo (Chili)

Hoi allemaal,

Vanuit El Chalten zijn we begin april doorgereisd naar Esquel (een busrit van 24 uur), een leuk stadje dichtbij het National Park Los Alerces. 's Avonds laat kwamen we aan in hostel Planeta. De supermarkt was al dicht, dus we besloten nog even een hapje te eten in een klein cafeetje waar ze jaren ‘70 en ‘80 muziek draaiden. Bob nam de dagschotel (kip in rode wijn saus met rijst) en ik nam een pizza. Ik geloof dat ik toch meer aan m'n Spaans moet gaan doen, want ik kreeg een enorme pizza die je wel met vier personen kunt eten! De ober vroeg nog wel of ik een hele of een halve pizza wilde. Ja, ik dacht een halve pizza, dat lijkt me wat weinig, maar als ik had doorgevraagd dan had ik begrepen waarom hij dat vroeg...tja :)

De reden dat we naar Esquel zijn gegaan is het national park Los Alerces. Je kunt met de bus, maar veel leuker is het om met de auto te gaan. Alleen zijn de regels nog een beetje onduidelijk, want heeft rechts nu wel of geen voorrang? Dat schijnt niemand hier echt te weten... Het park is heel mooi, vooral Laguna Verde vonden we erg leuk. Op de terugweg naar de stad stopten we nog om een lifter mee te nemen. Een oude Argentijn, dat moest wel goed gaan, dachten we. Hij stapte achterin en ik reed. Helaas zag ik de drempel niet (ze worden hier slecht aangegeven) en ik vloog er met de gol (ons witte autootje) keihard overheen! Die arme man op de achterbank vloog met z'n hoofd tegen het plafond aan, zo schrok hij. Oeps!

Na een paar dagen Esquel vonden het wel weer mooi geweest en wilden weer naar Chili om daar te gaan raften. Na twee uurtjes kwamen we aan in het piepkleine dorpje Futaleufú. Bij de ‘busterminal' konden we een kamer huren voor een nacht. Een hutje in de tuin, niet veel soeps maar prima voor een nacht. Daarna was het zaak om zo snel mogelijk een busticket naar Puerto Montt te regelen. Na een beetje rondvragen kwamen we erachter dat je daar alleen heen kunt vliegen of met de boot kunt gaan vanaf Chaiten. De boot zou ook nog eens pas volgende week vertrekken!!! We zagen het al helemaal voor ons dat we er weken over zouden doen om in Cochámo aan te komen. Zucht, hoe komen we hier uit dit kleine dorp weg? Snel naar de mini toerist office waar het al gauw duidelijk werd dat je het beste via Argentinië naar Puerto Montt kunt afreizen in plaats van door Chili zelf. En daar kwamen we dus net vandaan! Vandaag om 18.30 uur zou er nog een bus teruggaan naar Esquel en dan zouden we weer verder kunnen reizen. Dat ticket hebben we gelijk maar geregeld. Nu het raften nog... En wat bleek? Om te kunnen raften moesten we minimaal met 4 personen zijn! Maar, hoe gaan we die vinden in dit verlaten dorp? We kregen het al warm bij de gedachte dat we hier de hele dag op de Plaza des Armes zouden zitten wachten op de bus naar Esquel, pffff! Wat suf! Maar we hadden geluk, want toen we de toerist office uit kwamen lopen stonden daar ineens twee Israëlische meisjes die ons mee vroegen om te gaan raften. Yes! We konden gaan! Snel de tickets regelen, de spullen ophalen (het ‘hostel' afzeggen) en omkleden. Ik had geen tijd om me ongerust te maken over de klasse 4 en 5 ‘rapids' (klasse 5 is het hoogst), aangezien we binnen een uurtje klaar moesten staan. Even later sloot er nog een Israëlisch jongen aan. Met de auto zo'n 40 minuten rijden door het prachtige landschap. Op de plaats van bestemming kregen we de wetsuits aan en de instructies op de boot. Een aardige Chileen die overigens heel goed Engels sprak. Op de vraag of er iemand vrijwillig het water in wilde om een demo te geven, stak ik m'n hand op. En voor ik het wist lag ik in het ijskoude water aan de kayak. Zo kon je jezelf dus redden als je uit de boot zou vallen! Na alle regels gingen we dan echt van start. Bij eerste rapids zaten Bob en Tom voorin de boot. De golven waren echt hoog! Wauw, dit is echt gaaf! In totaal deden we 12 rapids, waarvan de meesten in klasse 4 en eentje in klasse 5. Oh, wat hebben we genoten! Dit was bij uitstek de meest gave rafting ervaring tot nu toe!

Een aantal dagen daarna zijn we weer terug in Chili waar we vier dagen (!!!) gaan paardrijden in de Valle de Cochámo. Vier paarden voor ons, Jordane en Favian en één paard als ‘packhorse' (die droeg al het eten, 8 flessen wijn en één fles pisco sour). Ik mocht op het zwarte grote paard, Rukai en Bob kreeg een bruine die luisterde naar de naam: Siete. Allebei super lieve paarden. De hond Wally ging ook mee. De trekking met de paarden was erg bijzonder. Al gauw liepen we door dichte bebossing, over paadjes niet breder dan 30 cm, over rotsblokken, boomstammen, modder en plassen water. Ook staken we rivieren over met behoorlijke stroming. Wat is dit bos sprookjesachtig en wat is deze tocht spectaculair! De paarden liepen tot en met hun kont in de modder en ook als we de rivieren overstaken werden onze schoenen door het water gesleurd. Helaas hadden we de volgende dag regen, regen en nog eens regen! Jammer, want we zouden eigenlijk met de paarden en onze spullen doorrijden naar refugio El Arco. Deze dag besloten we dus door te brengen in het huisje. De dagen erna konden we gelukkig wel verder rijden. Tijdens de lunch maakte Favian als een echte McGuyver een vuurtje en hing daar doormiddel van een takje een pannetje met soep boven. Super leuk! Ze deden echt hun best om het ons naar ons zin te maken. En dat lukte ook, we vonden het echt leuk, een super toffe ervaring!

Straks pakken we de bus en verlaten we Patagonia. Op naar het noorden van Argentinië: Mendoza, de stad van de wijn!

Besos!

Patagonie

Hallo allemaal!

Al lang niets meer van ons gehoord. Met ons gaat alles goed. We hebben een aantal mooie dagen achter de rug. We zijn van het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika (Ushuaia, Vuurland) naar het noorden getrokken door Patagonie naar El Chalten.

Het patagonische landschap is niet heel afwisselend, maar de lucht daarentegen wel. De helblauwe hemel met voorbij razende wolken met op de achtergrond witte bergtoppen, is een schouwspel waar je niet op uitgekeken raakt. Af en toe zien we grazende guanaco's (soort lama) voorbij komen en flamingo's in azur blauwe meren wat surrealistisch beeld geeft. De grote leegte van dit gebied is echt opvallend. Ik (Bob) vermoed dat dit komt door het ruige weer dat hier altijd heerst.
Aangekomen in Punta Arenas drinken we onze eerste pisco sour (heerlijke limoen sap met alcohol). We hadden helaas niet door dat de alcohol insloeg als een bom; zo stonden we de volgende dag allebei op met een kater. Deze dag dus maar even rustig aan doen...

Dan gaan we op naar de pinguins, de reden waarom we naar Punta Arenas gekomen zijn. Met een grote speedboot gaan we naar een eiland waar alle pinguïns leven (zo'n 100.000 in het goede seizoen). Wij zitten net niet in het goede seizoen waardoor er nu slechts 50.000 pinguïns zijn. Alsof ik het verschil zou zien ;)? De pinguïn is echt een dier waar je krom om kan liggen. Het is een vogel dat niet kan vliegen, op het land leeft, een nestje maakt onder de grond en loopt alsof hij ieder moment kan omvallen. Ik weet nu meteen waar Charlie Cheplin zijn inspiratie heeft op gedaan ;) Op het eiland trekken ze zich niets aan van de toeristen (er is ook maar 1 route uitgezet zodat je de pinguïns niet te veel stoort) en laten ze zich fotograferen alsof ze professionele topmodellen zijn.

De rest van de dagen bereiden we onze trekking door het National Park Torres del Paine voor. Als we alles hebben gekocht weegt onze tas ongeveer 15 kg per stuk en hebben we genoeg eten bij om 8 dagen in de outdoor te overleven. Via Puerto Natales brengt de bus ons naar het National Park Torres del Paine. We willen eerst de lange route (circuit) lopen van 8 dagen maar dit werd afgeraden door de rangers in verband met de verwachte sneeuw die de pas zou blokkeren. We besluiten daarom om van een andere punt te starten en de 'W' trek te lopen samen met een klein groepje (2 Amerikanen, 1 Chileen en 1 Ier). Al snel blijkt dat we de goede beslissing genomen hebben, want de rugzak brand op onze bilspieren, mijn god wat is dit zwaar! Na 1 km zijn we al helemaal uitgeput en dan te bedenken dat we nog 99 km moeten (verspreid over 5 dagen). Gelukkig kom je toch in een soort ritme terecht en trek je je rugzak nog wat strakker op je heupen waardoor je weer verder kunt. Het park brengt ons langs enorme gletsjers en helder blauwe meren. En dan is er altijd die Patagonische wind die ons steeds weer van de paden afwaait. Iedere dag verrast het landschap je weer en ben je sprakeloos van haar schoonheid. Helaas hebben onze voetjes het wel zwaar te verduren en krijg ik na een aantal dagen echt last van mijn achillespezen en heeft Anne-Marij al aardig wat blaren. De topper van de 'W' trekking was denk ik wel de zonsopkomst bij de Torres met als ontbijt miesoep. De laatste dag konden we gelukkig afsluiten met een groot kampvuur, veel wijn en een heerlijke warme douche. Dit was voor mij op Duchenne Heroes na echt het zwaarste wat ik ooit heb gedaan.

We rusten uit in de twee stadjes: El Calafate en El Chalten. In El Calafate ‘beklimmen' we Perito Moreno in het national park Los Glaciares. Dit is de meest beroemde gletsjer (5 km breed, 60 m hoog en 35 km lang), omdat hij uitmondt midden in het bos (erg makkelijk toegankelijk dus). We maken een minitrekking op de gletsjer en genieten nog wat na met een ‘wiskey on the rocks' met ijs afkomstig van de gletsjer. De uitzichten op de Perito Moreno zijn echt geweldig!

In het andere stadje El Chalten hebben we ook rustig aan gedaan. Wel wat dag-trekkings gemaakt en het Fitz Roy gebergte bewonderd! Ook hebben we één nachtje gekampeerd, maar wegens de aanhoudende regen geen succes. Toch maar terug naar het hostel, lekker warm en veel luxe! Ook erg aangenaam.

Straks vervolgen we onze reis naar Esquel, vanwaar we daarna weer Chili intrekken. De busrit duurt zo'n 24 uur, dus we zijn er nog wel even zoet mee.

Saludos!

Hola todos! Qué tal?

Hola todos! Qué tal?

De eerste drie dagen in Buenos Aires (BA) waren leuk! Het is een mooie stad met veel winkels en een grote haven. Opvallend hier in BA: alle vrouwen zijn poepiebruin (het is hier dan ook eind zomer) en ze lopen allemaal in korte truitjes en hotpants over straat. Ook de mannen zien er goed gekleed uit.

Op onze tweede dag hebben we fietsen gehuurd en zijn we vanaf onze wijk San Telmo gaan fietsen naar de hippe en groene wijk Palermo: een wijk met schattige boetiekjes en kleine cafés waar veel studenten uitgaan. Na een paar uurtjes begon de temperatuur al aardig op te lopen en vluchten we een supermarkt binnen om even af te koelen. Daarna hebben we een kijkje genomen bij het beroemde graf van Evita (ziet eruit als een klein kapelletje). Later op de dag hebben we even in het stadspark gelegen. Er was van alles te doen; markt, eettentjes, muziek, er hing een erg leuke sfeer. We zagen veel mensen zitten met maté: een bittere theedrank die ze drinken uit een speciaal kopje met een tinnen rietje. Het is normaal om deze drank met elkaar te delen. Dus iedereen lurkt aan hetzelfde rietje....

Natuurlijk hebben we in BA ook nog de steak geprobeerd. En deze was, toegegeven, op z'n Argentijns (muy grande), heel erg lekker! Met twee flinke bellen tinto rojo erbij waren we helemaal gelukkig!;)

De laatste dag hebben we de kleurrijke wijk Boca bezocht: een volksbuurt met gekleurde huisjes. Op het terras aten we nog een broodje. Bob vroeg in z'n beste Spaans aan de ober: 'Quiero una bolsa de aqua, por favor', en dat betekent zoals als: Mag ik een tas met water alsjeblieft? Moesten we erg om lachen. Even later steelde Bob de show met de tango op het centrale plein. Gekleed met hoed, jas en sjaal om én met een Argentijnse schone in z'n armen ging Bob op de foto. Mooi plaatje hoor! Als we terug zijn in Nederland, gaan we op tango les ;)

Inmiddels zitten we al een week in Ushuaia: El fin del mundo (het einde van de wereld, zoals ze het hier noemen). We volgen in Ushuaia Spaanse les en de talenschool heeft voor ons een ‘gastgezin' geregeld. Op het vliegveld werden we opgehaald. Het verloopt allemaal voorspoedig en we vertrekken we met de taxi op weg naar onze verblijfplaats. We rijden door de stad en daarna de heuvel op. Ergens aan het einde van de onverharde weg stopt de taxi. ‘Hier is het', zegt hij. Dus wij met onze rugzakken het trappetje op naar de voordeur. Bob staat al half in de woonkamer, als de senhora de la casa vraagt wat we komen doen. Blijkt het niet het goede huis te zijn.Dus wij terug in de taxi op zoek naar het juiste adres. Ook het tweede huis waar we stoppen klopt niet. De taxi chauffeur is gelukkig heel aardig en belt voor ons naar de talenschool. Na een paar keer rondrijden vinden we nuestra casa: een houten huisje waar we kennismaken met Sergio (leraar Spaans) en Gabriel (leraar Engels). Later blijkt dat we samen met onze leraar in hetzelfde huis wonen ;)

Op vrijdag gingen we zeilen en zeeleeuwen spotten! Heel erg gaaf! Muy frio también! We kregen daarom ook extra regenkleding aan. Geen overbodige luxe met deze koude wind. We leken wel een stelletje bouwvakkers bij elkaar! Maar wat fantastisch was de zeiltocht! We hebben echt genoten! En even later zagen we ze zitten met z'n allen op de rosten. Wat een grote, glimmende beesten, die zeeleeuwen.Ook zagen we veel vogels, een soort pinguïn-achtigen. Ze kunnen duiken, vliegen en ze lijken een beetje op pinguïns met hun zwart-witte kleuren. Bij H-eiland gingen we aan land voor een mooie wandeltocht. De gids vertelde over de vroegere bewoners van Vuurland. Zij leefden hier naakt en smeerden zich in met zeeleeuwenvet. Ze maakten overal vuur om te zich verwarmen en te koken en ze leefden als nomaden op kano's. Het was een inventief volk, want ze moesten altijd op zoek naar drinkwater (uit de gletsjers) en het waaide er altijd, dus ze moesten manieren zien te vinden om zich warm te houden.

De volgende dag zijn we met el tren del fin del mundo naar het national park: Tierra del Fuego geweest. Het treintje loopt over het meest zuidelijkste spoorlijntje, aangelegd door de gevangen van Ushuaia. Na een uurtjebeginnen we met onze mini-trekking van 6,5 km. We doen er drie uur over (!), maar de omgeving is geweldig mooi! Het regent wel een beetje en al gauw trekken we onze gekochte regenponcho's aan, een vuurrode en helblauwe; werkelijk waar geen gezicht!

Op zondag hebben we de Glaciar Martial van Ushuaia beklommen. Het is een behoorlijke klim. De uitzichten onderweg zijn echt de moeite waard en dat hielt ons (of meer: mij) op de been. Wat een zware klim naar boven!!! Over de rotsblokken, stenen, en niet veel later, sneeuw klommen we naar boven. Bovenaan de top waaide het flink en keken we uit over een geweldig dal met uitzichten over het Beagle kanaal.

En nu na een week Spaanse les (30 uur) zijn we best wel gewend geraakt aan deze stad (slechts 20.000 inwoners). Helaas nemen we morgen afscheid, want dan vertrekken we naar Punta Arenas in Chili!

Saludos!

Bob y Anne-Marij

Op naar America del Sur!

Hallo allemaal,

Na vele uurtjes van voorbereiding zijn we dan toch eindelijk vandaag vertrokken naar Zuid-Amerika! We zitten nu in Parijs en kunnen gratis internetten op onze mini-laptop, handig! We hebben de stick net bekeken en vonden het echt geweldig! Dank jullie wel, hele mooie en leuke filmpjes, foto's encreaties! Kunnen we nog vaak naar kijken als we op reis zijn. Over twee uurtjes stappen we al in het vliegtuig naar Buenos Aires waar we morgen 14.00 uur NL tijd aankomen.

Veel lieve groetjes, Bob en An